Het is nieuwjaarsochtend en ik kom beneden in de keuken. Ik zie dat de gootsteen blinkt en het aanrecht schoon en leeg is. Heerlijk. Erik is duidelijk een poos bezig geweest met puinruimen. Mijn oog valt direct op een vlek: ik herken de omtrek van een fles gootsteenontstopper. Ik haal een doekje erover maar de vlek blijft. Ik voel het aanrecht en ontdek dat de bijtende vloeistof een blijvend spoor heeft achtergelaten. Mijn goeie stemming verdwijnt als sneeuw voor de zon. ‘Lekker dan’, denk ik, ‘hier ga ik me vanaf nu dus enorm aan storen.’ Nooit meer een vlekkeloos aanrecht, grrrrr… Ik voel me boos en verdrietig. Vanbinnen een verwarrende conversatie: Stel je niet aan, waar gaat dit nou helemaal over, het is maar materiaal… ja maar ik irriteer me hier nu al aan… kan ik dit echt niet wegkrijgen…stel je niet aan…
Ik laat het even bezinken en neem me voor hier anders mee om te gaan. Ja, ik mag best even balen als iets wat ik waardeer een beetje minder mooi is. Ik herinner me het boek waarin ik aan het lezen ben: ‘Loving what is’ van Byron Katie. Ik leer daaruit dat hoe je over iets denkt, zo bepalend is voor je eigen welzijn en dat van anderen. En dat jezelf de keuze hebt hoe je over iets denkt. Ik neem me voor om over deze vlek, wat voor mij een dagelijkse irritatie kan worden, anders te gaan denken. Vanuit positiviteit.
Daarvoor ga ik even terug naar de aanleiding van deze vlek. Oudejaarsavond. Sinds onze kinderen dit zelf met hun vrienden vieren, hebben Erik en ik gemengde gevoelens bij deze gezellige avond. Heerlijk dat ze met vrienden Oud en Nieuw vieren, dat doen wij ook. Maar tegelijk o zo spannend met alle drank en vuurwerk. We waarschuwen ze en wensen ze een leuke avond, we kijken elkaar aan en denken beide: wat zullen we opgelucht zijn als ze morgen allemaal weer veilig en zonder ongelukken thuis zijn. Als we ‘s nachts in bed liggen maakt een van onze zoons ons wakker met de vraag: “Waar ligt de gootsteenontstopper? Ik heb in de gootsteen gekotst en nu zit ie verstopt.” Onze reactie: Succes kerel, los het zelf op, pak maar een fles ontstopper uit de bijkeuken en gooi dit eroverheen, dan is het probleem morgen hopelijk opgelost…
De volgende ochtend blijf ik wat langer liggen en Erik treft een volle gootsteen aan. De maaginhoud bleek nog niet helemaal opgelost… De rest heb ik hierboven beschreven.
Mijn nieuwe benadering: wat ben ik opgelucht en dankbaar dat alle kids weer veilig thuis zijn gekomen na oudejaarsnacht. Deze vlek ga ik zien als een herinnering aan mijn dankbaarheid en opluchting. Geen irritante doorn in het oog maar een herinnering aan een positief gevoel. We zijn inmiddels een paar dagen verder en mijn nieuwe metafoor tovert een glimlach op mijn gezicht. Het werkt! Een goed voornemen van mij dit nieuwe jaar: kiezen voor dankbaarheid.